Bir tablo hayal edin.

Sanat eseri.

Miras. Size ait.

Tuvali, Türkiye co€rafyası.

Boyası, flehit kanı, alın teri.

Her sabah uyanıyorsunuz.

Gururla seyrediyorsunuz.

Ama, birileri her sabah sizden önce uyanıp o tablonun baflına geçiyor 

ve orasına burasına minik minik fırça darbeleri atıyor.

Her sabah bir minik fırça darbesi.

Usta ifli.

Küçük küçük de€ifliyor tablo.

Aniden de€il.

Milim milim.

Alıfltıra alıfltıra.

Yedire yedire.

Aradan yıllar geçiyor.

Tablo, o tablo olmaktan çıkmıfl!

Komple de€iflmifl.

Dedim ya, kanıksamıflsınız.

Bakıyorsunuz bakıyorsunuz…

Tablo, hâlâ aynı tablo zannediyorsunuz.

Peki ne yapılabilir?

Fark, nasıl fark edilebilir?

Orijinal’in aslında ne kadar de€iflti€i…

Ne hale getirildi€i…

‹lk bakıflta nasıl anlaflılabilir?

Tek çare var. Kıyas.

Tablonun ilk haliyle...

Son halini yan yana koymalı.